de rpg!!

[Aaricia]

Mia liet haar paraplu maar even staan en stak zelf ook een sigaret op, nu ze de aansteker toch tevoorschijn had gehaald. 'Ja, Mia. Ik vond jouw verhaal erger, eigenlijk, maar ja, wat was het ook alweer? "Geen enkele verslaving is minder erg dan de ander", dat zal ook wel voor je dramatische achtergrondverhaal gelden en voor alles wat je verslaving kapot heeft gemaakt, et cetera, et cetera.' Eigenlijk vond ze de term "verslaving" maar naar, veel te definitief. Alsof je echt niet zomaar kon stoppen. En zomaar stoppen had ze nooit geprobeerd, wellicht kon ze het ook niet ("wellicht", alsof het nog een vraag was of ze niet gewoon kon stoppen, nadat ze zichzelf naar zo'n bijeenkomst had gesleept voor mensen die toch echt al best ver heen waren), maar toch - jezelf "verslaafd" noemen voelde te hard.

[Rosa]

Aaron keek even kort naar haar en nam een snel moment om haar in zich op te nemen. ''Verslaafd is verslaafd.'' Mompelde hij kort terwijl hij de rook uitblies. ''Mooier kan je het niet maken. Het is kut en maakt alles kapot, maar dan gebruik je het om te vergeten, en daarna is alles weer kut. Het is een neverending cycle. Helaas.'' Ze wist natuurlijk precies waar hij het over had, alcohol werkte namelijk ook erg verdovend. Veel vrienden van Aaron op de universiteit dronken ook heel veel, hij deed er zelf nooit zo veel in mee, maar altijd als hij mensen op de bank bewusteloos zag liggen vroeg hij zich altijd af hoe ze het zo ver hadden kunnen laten komen. Nu realiseerde hij hoe makkelijk dat was.

[Aaricia]

'Ik denk ook niet dat iemand het mooi noemt, of je moet het wel heel erg romantiseren.' Ze zweeg even en tikte de as van haar sigaret af. 'Dat doe je denk ik alleen in het begin, het romantiseren. Maar ja, op korte termijn voelt het nu toch verdomd veel beter om gewoon wat te drinken, dan om te dealen met afkickverschijnselen en alle ellende die daarbij komt kijken. Dan maakt het niet meer zo veel uit om rationeel te zeggen dat je er op lange termijn ongelukkig van wordt.'

[Rosa]

Aaron staarde naar de grond en haalde diep adem. ''Ik ben gewoon bang voor de toekomst. Ik overleef het niet als ik op deze manier door ga. Dan ben ik sowieso binnen een jaar de pijp uit.'' Hij keek naar haar. ''Elke injectie kan mijn laatste zijn.'' Hij haalde diep adem. ''Ik wil niet dat het zo ver komt.'' Hij rookte zijn sigaret op en drukte hem uit tegen de muur.

[Aaricia]

Mia dacht er eigenlijk nooit zo over na, ten minste niet over een directe of aankomende dood. Ze had haar vader jaren zien overleven in zijn staat, en hij was inmiddels midden zestig. Nee, haar moeder, die al jaren niet meer rookte en dronk, die was overleden.
'Snap ik,' zei ze echter, 'ik vraag me alleen af in hoeverre zo'n groep daarbij gaat helpen. Bij mij dan.' Dat laatste voegde ze er even snel aan toe, aangezien ze hem natuurlijk niet wilde ontmoedigen om, nou ja, proberen niet dood te gaan.

[Rosa]

''Ik vraag het me ook af. Maar ik denk wel dat het het proberen waard is.'' Hij keek even naar de lucht en stopte zijn handen in zijn zakken. ''Dankjewel, Mia. Ik zie je volgende week wel weer.'' Hij knikte naar haar en liep de straat op. Hij begon zich ook af te vragen of dit wel echt nut had, maar het kon toch geen kwaad? Het was maar één uurtje per week, het was niet alsof hij wat beters had te doen.

[Aaricia]

Eenmaal thuis lag haar vader slapend op de bank, met enkele lege flessen naast hem. Ze dacht aan de woorden die Patty als afscheid had gezegd: "Vandaag is de eerste dag van je herstel, denk niet: ik begin morgen wel, want dan begin je nooit". Waarom moest er dan verdomd overal drank liggen in dit huis?
De rest van de dag probeerde ze vooral veel afleiding te zoeken, door op te ruimen of te koken. Uiteindelijk ging ze maar gewoon weg, want overal in het huis lagen tekenen van alcohol. Nu ze zich er actief weg van probeerde te houden, leek ze er juist alleen maar meer aan te denken. Twee dagen hield ze het vol, maar toen een vriendin belde om te vragen of ze mee uitging, lag ze de volgende dag met een enorme kater en weinig herinnering van de dag daarvoor op de bank. Toen ze wakker werd was haar vader nergens te bekennen, maar hij bleef wel vaker één of twee dagen weg. Hoewel ze niemand iets verschuldigd was buiten haarzelf, voelde ze zich toch schuldig, vooral tegenover Patty. Alsof ze al een stilzwijgende belofte had gemaakt om écht te stoppen. Toen haar vader eenmaal thuis kwam - terug van de slijterij -, gaf hij haar haast een triomfantelijke blik van "zie je wel, het lukt toch niet". Daarna schonk hij een glas in, één voor hem, één voor haar, alsof hij erop wilde klinken.
Zo werden de dagen weer een brij en voerde ze weinig uit, hoewel ze na dat ene incident echt probeerde om niet, of in ieder geval aanzienlijk minder, te drinken. Toen de dag van de praatgroep weer was aangebroken, probeerde ze de hele ochtend te bedenken hoe ze haar week uit zou leggen. Maar wat had Patty anders verwacht? Dat alles met één samenkomst en wat motiverende woorden voorbij zou zijn? Vast niet. Zo stelde ze zichzelf gerust: wat zij deze week had gedronken was niet eens zoveel als eens, het was minder dan ze normaal zou doen. Het was waarschijnlijk ongeveer evenveel als een student in een week op feestjes zou drinken.

[Rosa]

Aaron spoot wel meer dan normaal. Zijn gedachtes bleven hem achtervolgen, meer dan normaal, dus hij nam een dubbele dosis en bleef drie hele dagen op bed. Hij kwam eindelijk zijn bed uit, nog trillend van de drug en pakte zijn portemonnee, in de hoop dat hij wat muntjes had. Hij haalde een paar dollars eruit en trok zijn jas aan om bij een supermarkt om de hoek wat te eten te kopen. Met doffe ogen kocht hij een zak snoep en een diepvries pizza. Terug in de motelkamer stak hij weer een sigaret op en plofte op bed terwijl de pizza in de magnetron zat. Hij staarde naar het plafond en dacht weer aan de sessies. Misschien moest hij wel echt serieus overwegen te gaan stoppen. Het leek hem nog niet helemaal door te dringen, ook al klonk hij tegen Mia best overtuigend, die avond na de eerste sessie. Hij wás die avond ook overtuigd, maar de volgende ochtend leek die motivatie weer verwaterd te zijn. Het idee van weer nuchter te kunnen zijn maakte hem enthousiast, maar het idee om even niets te voleen maakte hem nog blijer.

[Aaricia]

Mia dronk zelfs nog vlak voor de sessie, een beetje maar, omdat ze zich zo rot voelde. Rot omdat ze gedronken had. Zo was het eigenlijk een cyclus: drinken, je ellendig voelen door de kater, de blackout, het gebrek aan controle, dat wegdrinken..., enzovoort. Maar ze dronk niet zóveel dat iemand iets zou merken, dat niet.
Uiteindelijk kwam ze een minuut of twee te laat, niet dramatisch, maar ze zag dat er toch nog mensen bij de koffie/theetafel stonden, en dat de zaal überhaupt vrij leeg was. Veel mensen te laat? Of waren er een hoop afgehaakt? Ze sloot zich snel aan bij het groepje om thee te pakken, maar praatte niet echt met iemand. Als mensen weg waren gegaan, dan was het ongetwijfeld om de sfeer. De jongen met wie ze vorige week even had gesproken, Aaron, zag ze ook (nog) niet, en even vroeg ze zich af of hij toevallig ook was afgehaakt, ondanks zijn stellige houding vorige week.

[Rosa]

Aaron kwam wel. Hij was ook maar een paar minuten te laat en kwam de zaal in lopen. Hij keek even rond toen hij zag dat wat mensen al in de kring waren gaan zitten. Snel ging hij naast het meisje waarmee hij had gepraat zitten en glimlachte zwak naar haar. Hij had nog snel iets moeten afronden voordat hij kwam, hier achter was namelijk een goede dealer en hij was bijna uit zijn voorraad. Met een nieuw zakje op zak begon hij te luisteren naar de verhalen. Het was wel raar dat hij hier zat om te stoppen en dat hij net nog niet spul had gehaald, hij had ook niet verwacht dat hij in één keer cold turkey kon stoppen, maar hij kon zich wel een beetje inzetten.